1. Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται σε όλο και ευρύτερα τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας η οργή για το αβίωτο σήμερα αλλά και η αγωνία για το αύριο με μαζικές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με τις μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό, τους αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στο κλείσιμο και τη μεταφορά εργοστασίων, τη μεγάλη απεργία των δασκάλων, το νικηφόρο αγώνα των υγειονομικών, τις μεγάλες μάχες για το περιβάλλον (όπως στη Λευκίμη), τις κινητοποιήσεις ενάντια στο ρατσισμό, το κύμα των φοιτητικών καταλήψεων και τον πανεκπαιδευτικό ξεσηκωμό που εμπόδισε την κατάργηση του άρθρου 16, ματαίωσε την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και απονομιμοποίησε τον αντιεκπαιδευτικό Νόμο Πλαίσιο. Και τέλος, με τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις σφαγές του Ισραήλ και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ.
Αποκορύφωμα και τομή σε όλη αυτή την αγωνιστική πορεία μέχρι σήμερα ήταν η μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που ήρθε παράλληλα με το ανοιχτό ξέσπασμα της κρίσης του καπιταλισμού, αποτελώντας μια πρώτη έκρηξη ενάντια στην κρίση αλλά και στην αστική πολιτική που τη δημιούργησε, κέρδισε την πλατιά αγωνιστική συμπαράσταση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, συγκλόνισε όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και την Ευρώπη και πολλά ακόμη σημεία του κόσμου.
Δεν ήταν μόνο η αποθράσυνση και η κτηνωδία των δυνάμεων καταστολής που προκάλεσαν την εξέγερση. Η ακραία ενίσχυση της εκμετάλλευσης και της φτώχειας, της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης, του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, σε νέες γενιές κολασμένων μέσα στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, την ίδια ώρα που o πλούτος συσσωρεύεται στους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους χρηματιστές. Η αντιλαϊκή πολιτική των δεξιών και κεντροαριστερών σοσιαλφιλελεύθερων κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Η βάρβαρη πολιτική λιτότητας, κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποίησης και ξεπουλήματος των πάντων, διάλυσης της δημόσιας υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Η υποταγή της εκπαίδευσης στην αγορά, η εντατικοποίηση και πειθάρχηση της νεολαίας και οι ταξικοί φραγμοί για μια ζωή χωρίς μέλλον. Και μαζί με αυτά η κατάρρευση των καπιταλιστικών μύθων, η δίδυμη κρίση του νεοφιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, η μπόχα των σκανδάλων, η φτώχεια του πολιτισμού και η ζωή χωρίς αξίες και νόημα, τα φαινόμενα κρίσης και η ανυποληψία του πολιτικού συστήματος: ΝΑ ΟΙ ΒΑΘΥΤΕΡΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΑΝ ΤΟ ΡΩΜΑΛΕΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗΣ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ.
Οι τάσεις αμφισβήτησης των αστικών-νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων και πολιτικών κάθε είδους και χρώματος και η αριστερή μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού, που εκφράστηκε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, βαθαίνουν ακόμα περισσότερο. Η δραματική όξυνση όλων των προβλημάτων των λαϊκών μαζών που αναμένεται λόγω του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης, θα πυροδοτήσει έναν νέο ισχυρό κύκλο αγώνων, κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, εργατικών και λαϊκών εξεγέρσεων. Πολλοί εργαζόμενοι και νέοι αναζητούν τρόπους για να αντισταθούν στην βάρβαρη επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, αναζητούν μια εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στους μονόδρομους της «ελεύθερης αγοράς» και της Νέας Τάξης.
2. Το κίνημα του Δεκέμβρη με το δυναμισμό του άνοιξε νέους δρόμους για το λαϊκό κίνημα. Με την πρωτοφανή μαζικότητα και επιμονή του, με την άμεση και έμπρακτη αμφισβήτηση των θεσμών του κράτους, της εξουσίας και του πλούτου, με τη διάρκεια και τον παλμό του, με την άρνησή του να μείνει στα όρια της «νομιμότητας», του καθωσπρεπισμού και τελικά της υποταγής στους θεσμούς, δείχνει το δρόμο. Συμπύκνωσε την απαίτηση για μια συνολική και ριζική ανατροπή πολιτικής. Τέτοια κινήματα χρειαζόμαστε: που να εκφράζουν τον πλούτο των κοινωνικών αναγκών και διεκδικήσεων και να έρχονται σε σύγκρουση με τις βασικές επιλογές του συστήματος, τους νόμους του κέρδους, της εκμετάλλευσης και της αγοράς.
Η επαναστατική και η αντικαπιταλιστική Αριστερά έδωσε από την πρώτη στιγμή την μάχη για να αναπτυχθεί αυτό το μεγάλο ρεύμα, προβάλλοντας τον προσανατολισμό «να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και η πολιτική της» και στηρίζοντας χωρίς όρους τη νεολαιίστικη εξέγερση. Με τις μαζικές διαδηλώσεις από το πρώτο βράδυ του φόνου, τα καλέσματα για συνέχιση των μαζικών διαδηλώσεων, με τη στήριξη των φοιτητικών καταλήψεων, με την επιλογή της να μην επιτρέψει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ να ματαιώσει την πορεία της πανεργατικής απεργίας στις 10 του Δεκέμβρη.
Διευρύνθηκε και συσπειρώθηκε το κομμάτι εργαζομένων που αναζητά δρόμους αγωνιστικής δράσης. Η έκρηξη του Δεκέμβρη έστρεψε τα φώτα στις αιτίες της κοινωνικής κρίσης, κλόνισε την ιδεολογική νομιμοποίησή των μηχανισμών καταστολής, έσπασε την κρούστα της φαινομενικής «ομαλότητας» και «απάθειας», δημιουργώντας πραγματικά ρήγματα και δυνατότητες μεγάλων εργατικών και νεολαιίστικων κινημάτων. Γίνεται έτσι φανερό ότι έχουμε μπει σε ένα μεγάλο κύκλο αγώνων, με μεγάλη αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και διάθεση σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Καθόλου τυχαίος δεν ήταν ο μεγάλος ξεσηκωμός των αγροτών ενάντια στην εξαθλίωση στην οποία τους οδηγεί η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε.
3. Την ίδια στιγμή, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση δείχνει πόσο βαθιά ανορθολογικό και καταστροφικό είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης. Εργοστάσια κλείνουν την ίδια στιγμή που οι πραγματικές κοινωνικές ανάγκες παραμένουν περισσότερο παρά ποτέ ανικανοποίητες. Η κρίση δεν αφορά μόνο τη χρηματοπιστωτική σφαίρα αλλά τον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής. Δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων «δυσλειτουργιών» ή της «απουσίας μηχανισμών ελέγχου», αλλά αποτυπώνει τις βαθύτερες ανυπέρβλητες αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για μια κρίση υπερσυσσώρευσης, για μια δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και όλων των στρατηγικών για τη διαχείρισή του (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλφιλελευθερισμός – «παγκοσμιοποίηση) που επιπλέον συμπίπτει και με μια τεράστια περιβαλλοντική κρίση. Παρά τις σημαντικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, αποδεικνύεται ότι οι κρίσεις παραμένουν αναπότρεπτες στα πλαίσια του καπιταλισμού. Διαψεύδονται, έτσι, οι νεοφιλελεύθεροι και αστικοί μύθοι για την αγορά ως τον καλύτερο μηχανισμό κοινωνικής ρύθμισης, αφού αυτοί ακριβώς οι μύθοι ήταν που οδήγησαν στο βάθεμα της εκμετάλλευσης, την ελαστικοποίηση της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών και την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν σήμερα να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες κοινωνικού πλούτου προς τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις και προετοιμάζουν ακόμη πιο αντιλαϊκές πολιτικές: μαζικές απολύσεις, αύξηση της ανεργίας, λιτότητα, εργασία-λάστιχο, ακόμη περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό, αξιοποίηση της ανασφάλειας ως μηχανισμού πειθάρχησης, αντιμεταναστευτική υστερία, νέα αντιασφαλιστικά μέτρα.
Η νέα κυβέρνηση Ομπάμα προσπαθεί να διασώσει τον αμερικανικό καπιταλισμό χαρίζοντας αστρονομικά ποσά στις χρηματοπιστωτικές και βιομηχανικές πολυεθνικές, τους δημιουργούς και πρωταγωνιστές της παγκόσμια κρίσης, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να εξωραΐσει τη χρεοκοπημένη αμερικανική εξωτερική πολιτική με πιο ευέλικτους διπλωματικούς χειρισμούς, χωρίς να παραιτείται από την πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τη διασφάλιση της ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Όμως, καθόλου δεδομένο δεν είναι ότι ο καπιταλισμός θα ξεπεράσει σχετικά σύντομα τη βαθιά κρίση, ειδικά από τη στιγμή που είναι ολοφάνερο ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πραγματικών κοινωνικών εκρήξεων. Από τους δρόμους της Αθήνας μέχρι τη Βαλτική, οι δρόμοι γεμίζουν από την οργή των εργαζομένων και της νεολαίας. Απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να κάνει προτάσεις διάσωσης του συστήματος. Ούτε να διεκδικεί έναν «καλύτερο» καπιταλισμό, με «χρηστή» διαχείριση ή να αυταπατάται ότι μπορεί να υπάρξουν άλλες συνολικές και φιλολαϊκές εκδοχές διακυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού.
Εάν δεν βγει αποφασιστικά στο προσκήνιο το εργατικό κίνημα με ταξική αντικαπιταλιστική γραμμή, οι συνέπειες θα είναι δραματικές πάνω στους εργαζόμενους και τη νεολαία, που θα κληθούν να πληρώσουν τον βαρύ λογαριασμό της κρίσης με κατακόρυφη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, εκτίναξη της ανεργίας, μείωση των κοινωνικών δαπανών, διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας. Επιπλέον, η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και στρατιωτικές δυνάμεις και η αύξηση της αστάθειας στο διεθνές σκηνικό δημιουργούν τις προϋποθέσεις για νέες εντάσεις και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε όλα τα μέτωπα. Οι απειλές που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων και των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο είναι τεράστιες και γι’ αυτό η μόνη διέξοδος είναι η πάλη για την ανατροπή των αντιλαϊκών και ταξικών πολιτικών καθώς και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν, στην προοπτική της συνολικής ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης.
4. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοστατεί και αυτή στην αντιλαϊκή επίθεση. Άλλωστε, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, το ευρώ, τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», τους κάθε λογής τρομονόμους, το Ευρωσύνταγμα αρχικά και την Ευρωσυνθήκη τώρα, τα Σύμφωνα Σταθερότητας, την ΚΑΠ προσπαθεί να ξεμπερδεύει οριστικά με ό,τι απέμεινε από το «κοινωνικό κράτος» και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, να ολοκληρώσει το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, να βαθύνει τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. Η ΕΕ δεν είναι σπίτι των λαών, αλλά σφαγείο των πολυεθνικών, είναι όργανο της επίθεσης απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας και δεν μεταρρυθμίζεται σε Ευρώπη των λαών. Είναι στήριγμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Γι' αυτό απαιτείται συνολική σύγκρουση με την ΕΕ, αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της, άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, πάλη για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ, για μια Ελλάδα της εργατικής εξουσίας, από τη σκοπιά του διεθνισμού και όχι από τη σκοπιά της εθνικιστικής περιχαράκωσης και της «αυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης», στο πλαίσιο της συνολικότερης αντικαπιταλιστικής πάλης, της προοπτικής του επαναστατικού μετασχηματισμού, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της συνεργασίας των κινημάτων και μιας νέας σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής προοπτικής στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
5. Η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού καταγράφτηκε το προηγούμενο διάστημα, όπως όμως και οι αντιστάσεις των λαών. Με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. το Ισραήλ ματοκύλισε ανελέητα τη Γάζα, όμως δεν κατάφερε να τσακίσει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού. Την ίδια στιγμή στο έδαφος της έντασης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, όπως φάνηκε και από τα γεγονότα της Γεωργίας, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ μεθοδεύουν νέες επιθετικές ενέργειες, παρά τις αποτυχίες και τις ήττες που συνάντησαν οι εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η επιθετικότητα απέναντι στο Ιράν, τα σχέδια για την αντιπυραυλική ασπίδα, η στήριξη προς το κράτος του Ισραήλ, μπορούν να οδηγήσουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες.
Βαθαίνει, όμως, και η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Την ίδια ώρα που οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν την κατοχή του Ιράκ, που οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέα επίθεση στο Ιράν, που το ΝΑΤΟ βάζει φωτιά στον Καύκασο, που επεκτείνεται η δραστηριότητα του ΝΑΤΟ στην Πολωνία και την Ουκρανία, που υποδαυλίζονται οι εθνικισμοί στα Βαλκάνια και δημιουργούνται προτεκτοράτα, οξύνονται οι ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί στο Αιγαίο και προωθούνται λογικές προτεκτοράτων, που δολοφονούνται άμαχοι στη Γάζα, την ίδια στιγμή η Ελληνική κυβέρνηση προσυπογράφει τις επεμβάσεις, επιμένει να στέλνει φαντάρους έξω από τα σύνορα, επιτρέπει να λειτουργούν οι βάσεις στη Σούδα και στο Άκτιο ως ορμητήρια φονιάδων, αφήνει ανεξέλεγκτες τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας να προχωρούν σε μαζικές υποκλοπές και απαγωγές υπόπτων, αναβαθμίζει τη συνεργασία με το Ισραήλ, μετατρέπει τον Αστακό σε διαμετακομιστικό κέντρο του Αμερικανικού Στρατού. Ενώ αυξάνονται οι περικοπές σε Παιδεία, Υγεία και Ασφάλιση, δισεκατομμύρια ξοδεύονται για πολεμικούς εξοπλισμούς.
Γι’ αυτό και περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο ένα αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεθνιστικό κίνημα που, αποφεύγοντας τη λογική των «ίσων αποστάσεων», να σταθεί απερίφραστα στο πλευρό των λαών και των κινημάτων που αντιστέκονται. Που θα στρέφεται ενάντια στις ΗΠΑ, και τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της ΕΕ. Που θα παλεύει ενάντια στη δική μας κυβέρνηση και τη δική μας αστική τάξη και τις επιλογές τις, στη στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Που θα συνδέει τον πόλεμο με τον καπιταλισμό και τις αντιθέσεις του, επιδιώκοντας (και) το αντιπολεμικό κίνημα να γίνεται στοιχείο της συνολικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
6. Ο ελληνικός καπιταλισμός μέσα στην κρίση αναδεικνύει τις ιδιαίτερες αδυναμίες του (ύφεση, δημοσιονομική κατάρρευση, υπερχρέωση), που δεν εκδηλώνονται μόνο με νέα επίθεση στην εργατική τάξη, αλλά και με βίαιη υποβάθμιση της θέσης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η εξέγερση των αγροτών είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης. Η κρίση της κυβέρνησης της ΝΔ παρασέρνει τους αστικούς πολιτικούς θεσμούς στο χαμηλότερο επίπεδο αξιοπιστίας μετά τη μεταπολίτευση. Μπλεγμένος σε ένα σύνολο τέτοιων αντιθέσεων, με σοβούσα την κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος, με την οικονομική κρίση να διαπλέκεται με την πολιτική κρίση, ο ελληνικός καπιταλισμός και τα διάφορα κέντρα του αναζητούν πολιτικές λύσεις με τις οποίες συγκρούεται και θα συγκρουστεί το κίνημα. Είτε πρόκειται για το «μεγάλο συνασπισμό» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είτε για κεντροαριστερή συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πρέπει να είναι σαφές ότι όλες οι λύσεις αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος είναι σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Και γι’ αυτό θα τις αντιπαλέψουμε αποφασιστικά.
7. Στο εσωτερικό η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση των δολοφόνων προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων: παρατεταμένη λιτότητα, αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων, ακρίβεια, ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή, αντιδραστική αναθεώρηση του ασφαλιστικού που αυξάνει τα όρια και μειώνει τις συντάξεις, διάλυση του ΕΣΥ, προσπάθεια για θεσμοθέτηση ιδιωτικών ΑΕΙ, γενικευμένος αυταρχισμός και καταστολή. Από κοντά και η οσμή σκανδάλων και σαπίλας, με τις καταγγελίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της σύγχρονης εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Οι αλλαγές υπουργών στον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν σήμαιναν και αλλαγή πολιτικής. Γι’ αυτό και λέμε ότι δεν χρειάζεται καμιά ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ. Δεν περιμένουμε τις εκλογές και την ελεγχόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Παλεύουμε εδώ και τώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της. Επιδιώκουμε να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά!.
Ίδια πολιτική ακολουθεί και το ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού πολιτικού συστήματος και το δεύτερο κόμμα-πυλώνα των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Όταν ήταν κυβέρνηση έπαιξε μεγάλο ρόλο στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που σήμερα υλοποιεί η ΝΔ. Δικό του έργο είναι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και το ευρώ. Οι εκπρόσωποί του δεν διστάζουν να μιλάνε για την ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και υπέρ της κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα η ΠΑΣΚΕ, σε αγαστή συνεργασία με τη ΔΑΚΕ μεθοδεύει πολιτικές εργασιακής ειρήνης και αντιπαλεύει το ξεδίπλωμα μαχητικών αγώνων διαρκείας. Μέσα στο κίνημα έκανε «διαδηλώσεις» με κεριά, ενώ φλέγονταν οι δρόμοι από την οργή της νεολαίας, και μιλούσε για «ανοιχτά σχολεία». Κάνει μεγάλο λάθος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν με τη δήθεν ενωτική τακτική του απευθύνεται στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας του άλλοθι για την πολιτική του και εξωραΐζοντας το ως δύναμη της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης».
Τέλος, ο ΛΑΟΣ που προσπαθεί να εμφανίσει με νέο λαϊκιστικό κοστούμι τον ακροδεξιό ρατσισμό, εθνικισμό και αντικομουνισμό του, ενώ καταγγέλλει πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, συχνά συμπεριφέρεται ως «πολιτικός μπράβος» της κυβέρνησης επιδιώκοντας να γίνει το ακροδεξιό δεκανίκι της.
8. Ταυτόχρονα και μέσα σε αυτό το κίνημα φάνηκε πού μπορεί να οδηγήσει η λογική και η πρακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είναι αρωγός αλλά αντίπαλος των αγώνων. Η απουσία από τις κινητοποιήσεις της νεολαίας την ώρα που αυτή δεχόταν τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, η αναστολή της διαδήλωσης στην πανεργατική απεργία στις 10/12/2008, η αποκήρυξη της διαδήλωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων για την Κ. Κούνεβα, είναι μερικά δείγματα αυτού του κατήφορου το τελευταίο διάστημα, που ήρθαν να συμπληρώσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακής ειρήνης με το ΣΕΒ και τις προτάσεις στήριξης των τραπεζών.
Ελπιδοφόρο μήνυμα, αντίθετα, προσφέρουν οι εμπειρίες από σημαντικούς αγώνες το τελευταίο διάστημα. Οι μεγάλοι αγώνες στην Παιδεία τα τελευταία χρόνια υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης και της αξιοπρέπειας των εκπαιδευτικών, ο συνεχιζόμενος αγώνας των εργαζομένων στην Υγεία που πέτυχαν αυξήσεις και δέσμευση για μαζικές προσλήψεις, οι μεγάλες κινητοποιήσεις στα λιμάνια, την Ολυμπιακή και τη ΔΕΗ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, οι αγώνες των ΟΤΑ, έδειξαν ότι μπορούν να αναπτυχθούν μαζικοί αγώνες, που να υπερβαίνουν στην πράξη την αδράνεια της γραφειοκρατίας. Ο συντονισμός πολλών δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων στην αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα και στην πάλη κατά του δουλεμπορίου δείχνει ότι μπορεί σήμερα να υπάρχει πραγματική αγωνιστική ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων και μαχητική πάλη ενάντια στον πυρήνα της πολιτικής της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Οι μαζικές διαδικασίες μέσα στους χώρους δουλειάς, οι συνελεύσεις, οι συντονιστικές επιτροπές, ο οριζόντιος συντονισμός των ίδιων των σωματείων αυτός είναι ο δρόμος για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για αγώνες οργανωμένους από τα κάτω και για συνδικάτα στα χέρια των εργαζόμενων, για να κατακτήσουμε νίκες.
Άλλωστε, σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα, από τις φοιτητικές καταλήψεις που στηρίζονταν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων μέχρις τις συνελεύσεις στα αγροτικά μπλόκα, έχει γίνει σαφές ότι χωρίς μορφές άμεσης δημοκρατίας και έλεγχο από τη βάση κάθε χώρου αποτελεσματική πάλη δεν διεξάγεται.
9. Σήμερα, οι συσσωρευμένες εμπειρίες από τις αντιστάσεις στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη λιτότητα, την εργασιακή ανασφάλεια, την αβεβαιότητα της «γενιάς των 700 ευρώ» έχουν κάνει μεγάλα κομμάτια εργαζομένων και νέων να μην αποδέχονται την κυρίαρχη ρητορεία, να αποδοκιμάζουν τα κόμματα του δικομματισμού, να στρέφονται προς τα αριστερά. Οι εμπειρίες ενός ολόκληρου κόσμου και η ριζοσπαστικοποίηση έχουν κάνει βήματα μπροστά μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ και την Γένοβα, μετά το ξέσπασμα του αντιπολεμικού κινήματος το 2003 μετά τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών, όπως φάνηκε και από το δυναμισμό και τη μαχητικότητα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Σημαντικά τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας αντιστέκονται και αναζητούν λύσεις ενάντια στις πολιτικές της εκμετάλλευσης, του πολέμου, του ρατσισμού.
Σε αυτή την αναζήτηση δεν μπορούν σήμερα να δώσουν καμιά διέξοδο ούτε οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς:
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολύ μεγάλη ταλάντευσή στην ανάπτυξη, πολιτικοποίηση και γενίκευση της λαϊκής πάλης. Μιλούσε υπέρ του κινήματος, αλλά δέχτηκε να ματαιωθεί η απεργιακή συγκέντρωση στις 10/12/2008. Αντί για τη ριζική ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής προπαγάνδιζε την ανάγκη «δημοκρατικής διεξόδου» από την κρίση, μέσω εκλογών με στόχο μια ‘δημοκρατική κυβέρνηση’. Θέλει να ενισχύσει την επιρροή του μέσα στον κόσμο των κινημάτων, για να τον αξιοποιήσει εκλογικά και να τον εγκλωβίσει στην αυταπάτη ότι σήμερα μπορεί να υπάρχει μια αριστερή ή κεντροαριστερή «αντινεοφιλελεύθερη» κυβερνητική διαχείριση. Τέτοιες λογικές στην Ιταλία, οδήγησαν την Αριστερά στα αζήτητα αφού πρώτα την εξευτέλισαν σε συνεργασίες με τους σοσιαλδημοκράτες. Η λογική του «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου» και του νέου «κοινωνικού συμβολαίου» τον οδηγεί στη λογική των «εποικοδομητικών» προτάσεων για μια πιο φιλολαϊκή και «εύρυθμη» διαχείριση του καπιταλισμού ή για μια ΕΕ με ανθρώπινο πρόσωπο. Οι παρατάξεις του στο συνδικαλισμό, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους κοινωνικούς χώρους έχουν συνδιαχειριστική και συχνά συντηρητική τακτική. Στο εργατικό κίνημα συντάσσεται με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η παρουσία οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ αντί να φέρει στροφή προς τα Αριστερά τις οδηγεί να προσυπογράφουν δεξιές θέσεις.
Το ΚΚΕ με τα συντηρητικά και σχεδόν καθεστωτικά αντανακλαστικά, που έδειξε μέσα στο κίνημα του Δεκέμβρη, όχι μόνο δεν συμπορεύτηκε αλλά και ανέπτυξε μια υπονομευτική και εχθρική στάση απέναντι στους αγώνες των μαθητών και των φοιτητών. Κατήγγειλε συλλήβδην τους νέους ως «προβοκάτορες» και «κουκουλοφούρους». Αντί να προωθήσει την τόσο αναγκαία ενότητα στην δράση του αριστερού κόσμου, θεωρεί πρώτο εχθρό του την αντικαπιταλιστική Αριστερά. Με τη στάση του αντικειμενικά εξυπηρετεί την κυβέρνηση και την πολιτική της. Είναι αυτό αποτέλεσμα του ιστορικού του φόβου απέναντι στα κινήματα, την πραγματική πάλη των εργαζόμενων και της νεολαίας, του χαρακτήρα του ως κόμματος του κοινοβουλευτικού δρόμου, και της αλλαγής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Ταυτόχρονα ηγεμονεύεται από μικροαστικές αντιλήψεις και επιμένει στη λογική του «αντιμονοπωλιακού μετώπου» με μερίδες μικροκαπιταλιστών και της «λαϊκής οικονομίας-εξουσίας» χωρίς επαναστατική ανατροπή, ενώ η λογική της «αλλαγής των συσχετισμών» τελικά αναπαράγει την πρακτική της κοινοβουλευτικής ανάθεσης. Πίσω από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική ρητορεία, ρητά ορίζει ως πρότυπο κοινωνικό τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στο εργατικό κίνημα επιμένει στον αδιέξοδο δρόμο του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας και στην πράξη δεν υπήρξε πιο μαχητικό από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ο στείρος «αντικαπιταλιστικός» βερμπαλισμός του προσπαθεί να κρύψει την απροθυμία μάχιμης παρέμβασης σε καθημερινά μέτωπα και κοινής δράσης με άλλα αγωνιστικά ρεύματα.
Η ενίσχυση των κομμάτων της ρεφορμιστικής Αριστεράς μέσα στη συγκυρία δεν αναιρεί την αδυναμία τους να δώσουν διέξοδο στις αγωνίες και τις αναζητήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Αδυνατούν να «εκπροσωπήσουν» όχι μόνο τα μακροπρόθεσμα, αλλά και τα άμεσα εργατικά συμφέροντα. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν τη μαζική αντίσταση και νικηφόρους αγώνες ακόμα και για την υπεράσπιση των υπαρχόντων κατακτήσεων.
Προοπτική δεν δίνει ούτε ο χώρος των αναρχικών ομάδων, γιατί υποτιμά τη μαζική, οργανωμένη και συλλογική πάλη, την προσπάθεια για την οικοδόμηση κινημάτων με βάθος και διάρκεια, τη διατύπωση συγκεκριμένων πολιτικών διεκδικήσεων και στόχων.
10. Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται μέσα από την πάλη των εργαζομένων, της νεολαίας, των αγροτών, για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της προσπάθειας καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση, της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και συνολικά της πολιτικής που σήμερα προωθούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ. Περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία η ρήξη με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής, τους «νόμους της αγοράς», τα «προγράμματα σταθερότητας» των διεθνών οικονομικών οργανισμών (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην προοπτική της συνολικής αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και τελικά της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας. Σήμερα καμιά εκδοχή διαχείρισης του σημερινού καπιταλιστικού κράτους δεν μπορεί να πάρει φιλολαϊκά χαρακτηριστικά - και όσοι διαλέξουν τέτοιους δρόμους θα αφομοιωθούν. Μόνο ισχυρά και πολιτικοποιημένα κοινωνικά κινήματα, μόνο μια ισχυρή αντικαπιταλιστική αντιπολίτευση των «κάτω», μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Και σε αυτή την κατεύθυνση εμείς επιδιώκουμε την ενότητα στη δράση μέσα στο μαζικό κίνημα με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, για ενωτικούς, ακηδεμόνευτους, μαχητικούς αγώνες.
Σήμερα, που μαίνεται η καπιταλιστική κρίση, ο κίνδυνος μιας επιστροφής στη βαρβαρότητα είναι πιο μεγάλος παρά ποτέ. Ούτε ο εγκλωβισμός στις κυβερνητικές εναλλαγές (ή τη συγκυβέρνηση) ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ούτε τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς μπορούν να δώσουν διέξοδο στην αγωνία ενός ολόκληρου κόσμου που ξεσηκώνεται. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, τα μαζικά κινήματα, οι δυνάμεις μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής, πρέπει να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις.
11. Και αυτό περνάει πρώτα και κύρια μέσα από την ταξική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού και συνολικά του λαϊκού κινήματος.
Πάλη για την οργάνωση και την ανάπτυξη των αντιστάσεων και της πάλης των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, για την ανατροπή της αντεργατικής και αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά οι καπιταλιστές.
Ενότητα μέσα στους αγώνες και συνειδητός αγώνας για μια τέτοια ενότητα, πάνω σε στόχους ενοποιούν και εκφράζουν τις σύγχρονες εργατικές και λαϊκές ανάγκες και από τη σκοπιά της ταξικής ανεξαρτησίας. Απόρριψη κάθε διασπαστικής και σεχταριστικής πολιτικής, που αποδυναμώνει το μέτωπο των εργαζομένων. Συντονισμός των κινητοποιήσεων, πραγματική ενότητα μέσα στη δράση.
Προώθηση αποφασιστικών μορφών πάλης (απεργίες, μαχητικές διαδηλώσεις καταλήψεις επιχειρήσεων κλπ.) και οργάνωση της αυτοάμυνας του κινήματος ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής.
Ενίσχυση της αυτοοργάνωσης των εργαζομένων: Κέντρο λήψης των αποφάσεων πρέπει να είναι η βάση, οι συνελεύσεις, έτσι ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο των αγώνων και των κινητοποιήσεων. Να αξιοποιήσουμε μορφές όπως τα συντονιστικά και οι επιτροπές αγώνα με πραγματικά δημοκρατική λειτουργία για να ενισχύεται η ενεργή συμμετοχή και δραστηριοποίηση των ίδιων των εργαζομένων, με βάση το επίπεδο συνείδησής τους. Να οργανωθούν λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες συσπείρωσης στις γειτονιές και τους κοινωνικούς χώρους για την ενοποίηση των πολλών διαφορετικών ρευμάτων αντίστασης.
Ενίσχυση της οργανωτικής δύναμης των εργαζομένων και ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος: Οικοδόμηση νέων σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, ιδιαίτερα στα πιο «ελαστικά» και εκμεταλλευόμενα κομμάτια των εργαζομένων. Αναζωογόνηση των σημερινών υπαρκτών συνδικάτων πάνω σε μια ταξική βάση. Ενιαία συνδικαλιστική έκφραση των εργαζομένων κάθε χώρου, ανεξάρτητα από την τυπική εργασιακή σχέση. Οριζόντιος συντονισμός των ίδιων των σωματείων πάνω σε συγκεκριμένους στόχους και αιτήματα.
Να αλλάξουμε τα πράγματα μέσα στο εργατικό κίνημα: Να ανατρέψουμε τη λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού που κυριαρχεί σε πολλούς κλάδους. Να αγωνιστούμε ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Να απευθυνθούμε επίμονα, συστηματικά και ενωτικά στη βάση των εργαζομένων, για την άνοδο της αυτοπεποίθησής τους, ενάντια στη διαίρεση και ηττοπάθεια που καλλιεργούν τόσο οι εκπρόσωποι του υποταγμένου συνδικαλισμού όσο και τα κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς. Να οικοδομήσουμε ενωτικές ταξικές αντικαπιταλιστικές συσπειρώσεις σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με την κυρίαρχη πολιτική.
12. Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουν αυτό το κείμενο προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις της αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Μας ενώνει, όμως, η αντικαπιταλιστική προοπτική, η διάθεση ολόπλευρης ρήξης με τις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις, η επιμονή στην αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα του επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Γι’ αυτό και λέμε ότι απέναντι στην οικονομία της αγοράς, των χρηματιστηρίων των κερδοσκόπων και των καταστροφικών τους συνεπειών, η στρατηγική εναλλακτική λύση είναι η κοινωνική επανάσταση, η εξουσία των εργαζομένων, που θα ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση στην χώρα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, θεμελιωμένη πάνω πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς που θα στηρίζονται σε όργανα εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, με δημοκρατικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά και ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες πολύ ανώτερα, ποσοτικά και ποιοτικά, ακόμα και από τις πιο ανεπτυγμένες αστικές δημοκρατίες. Προχωρώντας στη σοσιαλιστική και προοπτικά κομμουνιστική οργάνωση της παραγωγής και της εργασίας, κοινωνικοποιώντας όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις στους τομείς-κλειδιά της οικονομίας (τράπεζες, μέσα συγκοινωνίας, επικοινωνίες, ενέργεια κλπ.) και βάζοντας τις μεγάλες κοινωνικές επιλογές –ενεργειακή και βιομηχανική πολιτική, ζητήματα τροφίμων και διατροφικής αλυσίδας, περιβάλλον και οικολογία, χωροταξία, πολιτισμό κλπ.– κάτω από έναν συλλογικό κοινωνικό δημοκρατικό σχεδιασμό μπορούμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία με επίκεντρό της όχι το κέρδος, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, αλλά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
13. Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε μια δυνατή και ενωτική Αριστερά, μια Αριστερά αντικαπιταλιστική, που θα διατηρεί την πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια αλλά θα κάνει και κοινή δράση, δεν θα δορυφοροποιείται γύρω απ’ το ρεφορμισμό αλλά θα συμβάλλει και σε μια νέα ταξική και αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζόμενων.
–Μια Αριστερά αποφασισμένη να αμφισβητήσει το σύνολο της κυρίαρχης πολιτικής, μια αριστερά που στηρίζει τους αγώνες και θέλει η κυβέρνηση των δολοφόνων να ανατραπεί από τη λαϊκή οργή και διεκδίκηση.
–Μια Αριστερά που διαλέγει το δρόμο της ρήξης με το σύγχρονο ιμπεριαλισμό σε όλες τις μορφές του, που επιμένει ότι η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, αλλά το σφαγείο των πολυεθνικών, που είναι στο πλευρό των κινημάτων που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
–Μια Αριστερά που επιμένει στην αντικαπιταλιστική προοπτική. Που πιστεύει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση, η εργατική εξουσία και ο κομμουνισμός δεν ανήκουν στο μουσείο, αλλά είναι πραγματικές ιστορικές δυνατότητες και αναγκαιότητες. Μια Αριστερά που παλεύει για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου η εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζομένων, όπου οι κοινωνικές ανάγκες θα αντικαταστήσουν το κέρδος, η ισότιμη συνεργασία των λαών τους σημερινούς πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, ο σεβασμός στη φύση την οικολογική καταστροφή. Γιατί δεν μπορεί ούτε η εγκατάλειψη κάθε προοπτικής άλλης κοινωνίας ή ο ορίζοντας ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» από τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η υποστήριξη των αντιλαϊκών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η πολιτική της «λαϊκής εξουσίας» χωρίς επανάσταση από το ΚΚΕ να δώσουν απάντηση στις ριζοσπαστικές αναζητήσεις της εποχής μας
Και όλα αυτά προϋποθέτουν ότι η αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά στην πράξη ξεπερνά την εσωστρέφεια, το βερμπαλισμό, τον κατακερματισμό, διαλέγει δρόμους ενότητας και κοινής δράσης, υπερασπίζεται μέσα στις σύγχρονες συνθήκες τη δυνατότητα της αποτελεσματικής αντίστασης, της αντικαπιταλιστικής προοπτικής και της επαναστατικής ανατροπής. Πρέπει να παλέψει για την οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Για την ανατροπή της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά οι καπιταλιστές.
14. ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
Για να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση που δημιούργησε. Για να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας, της ακρίβειας και της ελαστικής εργασίας
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και σταθερό 5ημερο-7ωρο-35ωρο.
- Δημόσια ασφάλιση για όλους, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, με αυξήσεις των συντάξεων, έξω τα ταμεία από το χρηματιστηριακό τζόγο, για επιστροφή όλων των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά.
- κατάργηση του θεσμού των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, της άνισης μεταχείρισης των ξένων εργατών και όλων των μορφών του σύγχρονου δουλεμπορίου.
- Απαγόρευση των απολύσεων.
- 1.400 ευρώ κατώτατο μισθό - Καμιά μείωση των δημόσιων δαπανών για να πληρωθεί το ληστρικό «δημόσιο χρέος».
- Προστασία των ανέργων, επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό που διεκδικούμε, χωρίς προϋποθέσεις. Παραγραφή των δανείων τους, πλήρης υγειονομική κάλυψη, να μετρά ως συντάξιμος ο χρόνιος της ανεργίας.
- Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
- Πάγωμα και μειώσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης.
Για να σταματήσει ο ληστρικός ρόλος των τραπεζών
- Καμιά ενίσχυση στις τράπεζες – να αυξηθούν οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, ασφάλιση.
- Δημόσιο τραπεζικό σύστημα με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση, ενάντια στον αντιλαϊκό ρόλο ιδιωτικών και «κρατικών» τραπεζών.
- Πάγωμα των επιτοκίων και των χρεών για στεγαστικά δάνεια. Να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί κατοικιών.
- Να αυξηθεί η φορολογία των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών που θησαύρισαν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Για να μπει φραγμός στις ιδιωτικοποιήσεις
- Όχι στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και του ΟΣΕ. Να σταματήσει τώρα το ξεπούλημα των λιμανιών.
- Όλες οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, ενέργεια, επικοινωνίες, φάρμακο, υγεία κλπ) να είναι αποκλειστικά δημόσιες και με εργατικό έλεγχο.
- Να γίνονται δημόσιες με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που κλείνουν ή μετεγκαθίστανται.
- Να καταργηθεί ο νόμος για τα ΣΔΙΤ και να ακυρωθούν όλες οι σχετικές συμβάσεις.
Ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό
- Να σταματήσει τώρα η κατοχή του Ιράκ – Να αποχωρήσουν όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα.
- Όχι στα σχέδια για πόλεμο στο Ιράν – Τερματισμός της παρουσίας ξένων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.
- Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Νίκη στην Ιντιφάντα! – Διακοπή τώρα όλων των σχέσεων με το Ισραήλ.
- Όχι στην ευθυγράμμιση των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.
- Να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα – Να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.
- Να φύγουν όλες οι βάσεις των ΗΠΑ από τα Βαλκάνια – Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.
- Συντονισμός με το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα στον αγώνα για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ. 60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά!
- Σεβασμός στα δικαιώματα για όλους τους λαούς και τις μειονότητες. Όχι στις ιμπεριαλιστικές αλλαγές συνόρων, όχι στα προτεκτοράτα.
- Να καταργηθούν τώρα τα δυσβάσταχτα εξοπλιστικά προγράμματα.
- Κανένας Έλληνας φαντάρος σε δυνάμεις κατοχής– Να γυρίσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονται εκτός συνόρων – Όχι στράτευση στα 18 – Όχι στράτευση για τις γυναίκες.
- Κύπρος ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη, ενάντια σε διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν, χωρίς ξένους στρατούς, εγγυητές και βάσεις, με τους κοινούς αγώνες και τη φιλία των λαών της, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων.
- Αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς και κινήματα
Για απειθαρχία στους «ευρωμονοδρόμους» και την αντικαπιταλιστική ρήξη αποδέσμευση από την ΕΕ
- Όχι στην ΟΝΕ.
- Μα καταργηθεί το «Σύμφωνο Σταθερότητας».
- Όχι στην Ευρωσυνθήκη και σε κάθε εκδοχή Ευρωσυντάγματος.
- Να μην εφαρμοστούν η οδηγία Μπολκενστάιν, η και συνολικά η πολιτική της ελαστασφάλειας.
- Αγώνας για την αποδέσμευση από την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική και διεθνιστική κατεύθυνση και για τη διάλυση της Ε.Ε,.
Για να ανατραπεί η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε.
- Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.
- Ενιαίο 12χρονο Σχολείο χωρίς διαχωρισμούς και σε γενική και επαγγελματική εκπαίδευση. Πάλη ενάντια στο σχολείο της αγοράς, των ταξικών φραγμών, της απόρριψης και της λεηλασίας του ελευθέρου χρόνου των μαθητών. Κατάργηση της βάσης του 10.
- Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, με κατάργηση του διαχωρισμού σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Πάλη για την κατάργηση του αντιδραστικού Νόμου-Πλαισίου και του εσωτερικού κανονισμού των ΑΕΙ. Όχι στην πρόσδεση της εκπαίδευσης στις ανάγκες των επιχειρήσεων, όχι στην εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.
- Υπεράσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου – το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό.
- Απεμπλοκή από τις διαδικασίες της Λισαβόνας, της Μπολόνια και του Ενιαίου Ευρωπαικού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.
- Όχι στα ιδιωτικά ΑΕΙ, να καταργηθεί ο νόμος για τα ΚΕΣ, να κλείσουν όλα τα ΚΕΣ και τα «παραρτήματα», να μην εφαρμοστεί η ευρωενωσιακή οδηγία αναγνώρισης των ιδιωτικών κολεγίων και κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων ΑΕΙ-ΤΕΙ.
- Όχι στην υπαγωγή της έρευνας στις ανάγκες των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.
Ενάντια στα συμφέροντα του εμπορικό κεφαλαίου, των καρτέλ και των εταιρειών τροφίμων, για να μην περάσει η αγροτική πολιτική της ΕΕ και το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς
-Κατοχύρωση – εγγύηση – βελτίωση του εισοδήματος των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργατών γης.
- Να μην εφαρμοστεί η νέα ΚΑΠ.
- Όχι στην μετατροπή του γενετικού υλικού σε ιδιοκτησία των πολυεθνικών και στους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους και τρόφιμα.
- Να μη μετατραπούν οι συνεταιρισμοί σε ΑΕ.
- Κατοχύρωση – εγγύηση του εισοδήματος των φτωχών και μεσαίων αγροτών
- Όχι στους περιορισμούς και τις υποχρεωτικές καταστροφές καλλιεργειών που επιβάλλει η Ε.Ε.
- Σπάσιμο των κυκλωμάτων των εμπόρων και των μεσαζόντων
- Ενίσχυση των βιολογικών προϊόντων
Για να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες
- Καμιά δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκεμβρη. Άμεση απελευθέρωσή τους.
- Όχι στους τρομονόμους και τις διακρατικές «αντιτρομοκρατικές» συμφωνίες.
- Έξω η αστυνομία από τις διαδηλώσεις. Να αφοπλιστεί η αστυνομία. Να διαλυθούν όλες οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις. Όχι στις κάμερες, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και τη γενικευμένη επιτήρηση.
- Κατάργηση όλων των μορφών απαγόρευσης στην απεργία και του θεσμού της πολιτικής επιστράτευσης.
- Διασφάλιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των κρατουμένων – Λιγότερη φυλακή σήμερα για μια κοινωνία χωρίς φυλακή αύριο.
Για να μπει φραγμός σε όλες τις μορφές διακρίσεων και καταπίεσης. Ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία
- Για να μην περάσει το νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές.
- Πλήρης κατοχύρωση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος ψήφου) σε όλους τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας.
- Να σταματήσει η ομηρία των μεταναστών.
- Όχι στην κατάργηση και τον περιορισμό του πολιτικού ασύλου.
- Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
Όχι στο σεξισμό και σε όλες τις διακρίσεις με βάση το φύλο
- Κατοχύρωση πραγματικής ισότητας των φύλων.
- Καμιά διάκριση με βάση τον ερωτικό προσανατολισμό.
- Κάτω τα χέρια από τις γυναίκες – όχι στην κατάργηση των συνταξιοδοτικών και άλλων ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών.
Για την προστασία του περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων
- Προστασία του περιβάλλοντος και ποιότητα ζωής για όλους.
- Όχι στα σχέδια για πυρηνική ενέργεια. Όχι στη χρήση λιθάνθρακα.
- Υπεράσπιση-διεύρυνση των ελεύθερων χώρων, του πρασίνου και των δασικών εκτάσεων. Όχι στα νέα χωροταξικά σχέδια.
- Όχι στις αλλαγές χρήσης γης προς όφελος των επιχειρηματικών σχεδιασμών.
.
15. Εμείς που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο συναντηθήκαμε μέσα στους μεγάλους αγώνες. Από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και τις μεγάλες απεργίες μέχρι το Δεκέμβρη της εξέγερσης. Ξέρουμε ότι η δύναμη βρίσκεται στα κινήματα ενάντια στη λιτότητα, την καταστολή, το ρατσισμό, το κεφάλαιο και την Ε.Ε., στον κόσμο που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Δίνουμε καθημερινά τη μάχη για να είναι οι αγώνες μαχητικοί και νικηφόροι, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση των καπιταλιστών, για να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική. Θέλουμε να βαδίσουμε ενωτικά μέσα στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου:
Στους αγώνες ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για αυξήσεις στους μισθούς και προσλήψεις.
Στην προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Θέλουμε οι αγώνες και τα σωματεία να είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων και όχι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, Παλεύουμε για τον αγωνιστικό συντονισμό των ίδιων των συνδικάτων και για τη δημιουργία νέων σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν. Θέλουμε αγώνες αποφασιστικούς, διαρκείς και νικηφόρους ενάντια στη λιτότητα, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, το σύγχρονο δουλεμπόριο.
Στην πάλη για ένα μαχητικό κίνημα της νεολαίας που, παίρνοντας το νήμα από τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων και την εξέγερση του Δεκέμβρη, θα οδηγήσει στην οριστική ανατροπή των εκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων».
Στην κλιμάκωση των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, στην αλληλεγγύη στα κινήματα που αντιστέκονται, στο συντονισμό με το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα. Για να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για να στηρίξουμε την παλαιστινιακή αντίσταση και να απομονώσουμε το κράτος του Ισραήλ.
Στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και όλες τις μορφές διακρίσεων. Για να βάλουμε φρένο στις ρατσιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης σε συνεργασία με το ΛΑΟΣ και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Για πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες ενάντια στο σύμφωνο Παυλόπουλου – Σαρκοζί – ΕΕ.
Στον αγώνα για τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στην αντεπίθεση του κρατικού αυταρχισμού και την τάση περιορισμού του δικαιώματος στη συλλογική δράση.
Στην πάλη για την υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων.
16. Εμείς που πήραμε την πρωτοβουλία για τη συζήτηση στο Σπόρτινγκ δηλώνουμε ότι μας ενώνει η κοινή αναζήτηση για μια δυνατή και ενωτική Αριστερά, αντικαπιταλιστική και επαναστατική. Αρνούμαστε τη λογική της ήττας και του συμβιβασμού. Γι’ αυτό και λέμε ότι πρέπει να υπάρξουν τώρα αποφασιστικά βήματα στην πολιτική ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και την κοινή δράση σε όλα τα επίπεδα.
Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, εμείς που καταθέτουμε αυτό το κείμενο κοινού προβληματισμού, δυνάμεις και αγωνιστές της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς:
- Προωθούμε ακόμα πιο αποφασιστικά την κοινή μας δράση στο πλευρό των εργαζόμενων και της νεολαίας στους αγώνες που έρχονται. Βαθαίνουμε τις σχέσεις ισοτιμίας, αμοιβαίου σεβασμού, ειλικρίνειας και συντροφικότητας ανάμεσά μας.
- Ενισχύουμε το συντονισμό μας σε πολιτικό επίπεδο και συγκροτούμε Πρωτοβουλία για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, σεβόμενοι την αυτοτέλεια κάθε οργάνωσης.
- Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για να συμμετέχουν και να στηρίξουν ενεργά την κοινή μας προσπάθεια.
- Επιδιώκουμε την ενεργή συμμετοχή όλων των αγωνιστών ενταγμένων και ανένταχτων σ’ αυτή την προσπάθεια και γι’ αυτό προχωρούμε στη διοργάνωση εκδηλώσεων, συζητήσεων και πρωτοβουλιών σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, καθώς και συντονιστική επιτροπή της Πρωτοβουλίας.
- Επιδιώκουμε την παρέμβασή μας στις εκλογικές μάχες, που θα υπηρετεί και θα ενισχύει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου, αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
2. Το κίνημα του Δεκέμβρη με το δυναμισμό του άνοιξε νέους δρόμους για το λαϊκό κίνημα. Με την πρωτοφανή μαζικότητα και επιμονή του, με την άμεση και έμπρακτη αμφισβήτηση των θεσμών του κράτους, της εξουσίας και του πλούτου, με τη διάρκεια και τον παλμό του, με την άρνησή του να μείνει στα όρια της «νομιμότητας», του καθωσπρεπισμού και τελικά της υποταγής στους θεσμούς, δείχνει το δρόμο. Συμπύκνωσε την απαίτηση για μια συνολική και ριζική ανατροπή πολιτικής. Τέτοια κινήματα χρειαζόμαστε: που να εκφράζουν τον πλούτο των κοινωνικών αναγκών και διεκδικήσεων και να έρχονται σε σύγκρουση με τις βασικές επιλογές του συστήματος, τους νόμους του κέρδους, της εκμετάλλευσης και της αγοράς.
Η επαναστατική και η αντικαπιταλιστική Αριστερά έδωσε από την πρώτη στιγμή την μάχη για να αναπτυχθεί αυτό το μεγάλο ρεύμα, προβάλλοντας τον προσανατολισμό «να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και η πολιτική της» και στηρίζοντας χωρίς όρους τη νεολαιίστικη εξέγερση. Με τις μαζικές διαδηλώσεις από το πρώτο βράδυ του φόνου, τα καλέσματα για συνέχιση των μαζικών διαδηλώσεων, με τη στήριξη των φοιτητικών καταλήψεων, με την επιλογή της να μην επιτρέψει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ να ματαιώσει την πορεία της πανεργατικής απεργίας στις 10 του Δεκέμβρη.
Διευρύνθηκε και συσπειρώθηκε το κομμάτι εργαζομένων που αναζητά δρόμους αγωνιστικής δράσης. Η έκρηξη του Δεκέμβρη έστρεψε τα φώτα στις αιτίες της κοινωνικής κρίσης, κλόνισε την ιδεολογική νομιμοποίησή των μηχανισμών καταστολής, έσπασε την κρούστα της φαινομενικής «ομαλότητας» και «απάθειας», δημιουργώντας πραγματικά ρήγματα και δυνατότητες μεγάλων εργατικών και νεολαιίστικων κινημάτων. Γίνεται έτσι φανερό ότι έχουμε μπει σε ένα μεγάλο κύκλο αγώνων, με μεγάλη αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και διάθεση σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Καθόλου τυχαίος δεν ήταν ο μεγάλος ξεσηκωμός των αγροτών ενάντια στην εξαθλίωση στην οποία τους οδηγεί η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε.
3. Την ίδια στιγμή, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση δείχνει πόσο βαθιά ανορθολογικό και καταστροφικό είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης. Εργοστάσια κλείνουν την ίδια στιγμή που οι πραγματικές κοινωνικές ανάγκες παραμένουν περισσότερο παρά ποτέ ανικανοποίητες. Η κρίση δεν αφορά μόνο τη χρηματοπιστωτική σφαίρα αλλά τον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής. Δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων «δυσλειτουργιών» ή της «απουσίας μηχανισμών ελέγχου», αλλά αποτυπώνει τις βαθύτερες ανυπέρβλητες αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για μια κρίση υπερσυσσώρευσης, για μια δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και όλων των στρατηγικών για τη διαχείρισή του (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλφιλελευθερισμός – «παγκοσμιοποίηση) που επιπλέον συμπίπτει και με μια τεράστια περιβαλλοντική κρίση. Παρά τις σημαντικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, αποδεικνύεται ότι οι κρίσεις παραμένουν αναπότρεπτες στα πλαίσια του καπιταλισμού. Διαψεύδονται, έτσι, οι νεοφιλελεύθεροι και αστικοί μύθοι για την αγορά ως τον καλύτερο μηχανισμό κοινωνικής ρύθμισης, αφού αυτοί ακριβώς οι μύθοι ήταν που οδήγησαν στο βάθεμα της εκμετάλλευσης, την ελαστικοποίηση της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών και την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν σήμερα να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες κοινωνικού πλούτου προς τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις και προετοιμάζουν ακόμη πιο αντιλαϊκές πολιτικές: μαζικές απολύσεις, αύξηση της ανεργίας, λιτότητα, εργασία-λάστιχο, ακόμη περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό, αξιοποίηση της ανασφάλειας ως μηχανισμού πειθάρχησης, αντιμεταναστευτική υστερία, νέα αντιασφαλιστικά μέτρα.
Η νέα κυβέρνηση Ομπάμα προσπαθεί να διασώσει τον αμερικανικό καπιταλισμό χαρίζοντας αστρονομικά ποσά στις χρηματοπιστωτικές και βιομηχανικές πολυεθνικές, τους δημιουργούς και πρωταγωνιστές της παγκόσμια κρίσης, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να εξωραΐσει τη χρεοκοπημένη αμερικανική εξωτερική πολιτική με πιο ευέλικτους διπλωματικούς χειρισμούς, χωρίς να παραιτείται από την πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τη διασφάλιση της ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Όμως, καθόλου δεδομένο δεν είναι ότι ο καπιταλισμός θα ξεπεράσει σχετικά σύντομα τη βαθιά κρίση, ειδικά από τη στιγμή που είναι ολοφάνερο ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πραγματικών κοινωνικών εκρήξεων. Από τους δρόμους της Αθήνας μέχρι τη Βαλτική, οι δρόμοι γεμίζουν από την οργή των εργαζομένων και της νεολαίας. Απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να κάνει προτάσεις διάσωσης του συστήματος. Ούτε να διεκδικεί έναν «καλύτερο» καπιταλισμό, με «χρηστή» διαχείριση ή να αυταπατάται ότι μπορεί να υπάρξουν άλλες συνολικές και φιλολαϊκές εκδοχές διακυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού.
Εάν δεν βγει αποφασιστικά στο προσκήνιο το εργατικό κίνημα με ταξική αντικαπιταλιστική γραμμή, οι συνέπειες θα είναι δραματικές πάνω στους εργαζόμενους και τη νεολαία, που θα κληθούν να πληρώσουν τον βαρύ λογαριασμό της κρίσης με κατακόρυφη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, εκτίναξη της ανεργίας, μείωση των κοινωνικών δαπανών, διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας. Επιπλέον, η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και στρατιωτικές δυνάμεις και η αύξηση της αστάθειας στο διεθνές σκηνικό δημιουργούν τις προϋποθέσεις για νέες εντάσεις και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε όλα τα μέτωπα. Οι απειλές που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων και των λαών σε ολόκληρο τον κόσμο είναι τεράστιες και γι’ αυτό η μόνη διέξοδος είναι η πάλη για την ανατροπή των αντιλαϊκών και ταξικών πολιτικών καθώς και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν, στην προοπτική της συνολικής ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης.
4. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοστατεί και αυτή στην αντιλαϊκή επίθεση. Άλλωστε, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, το ευρώ, τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», τους κάθε λογής τρομονόμους, το Ευρωσύνταγμα αρχικά και την Ευρωσυνθήκη τώρα, τα Σύμφωνα Σταθερότητας, την ΚΑΠ προσπαθεί να ξεμπερδεύει οριστικά με ό,τι απέμεινε από το «κοινωνικό κράτος» και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, να ολοκληρώσει το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, να βαθύνει τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. Η ΕΕ δεν είναι σπίτι των λαών, αλλά σφαγείο των πολυεθνικών, είναι όργανο της επίθεσης απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας και δεν μεταρρυθμίζεται σε Ευρώπη των λαών. Είναι στήριγμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Γι' αυτό απαιτείται συνολική σύγκρουση με την ΕΕ, αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της, άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, πάλη για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ, για μια Ελλάδα της εργατικής εξουσίας, από τη σκοπιά του διεθνισμού και όχι από τη σκοπιά της εθνικιστικής περιχαράκωσης και της «αυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης», στο πλαίσιο της συνολικότερης αντικαπιταλιστικής πάλης, της προοπτικής του επαναστατικού μετασχηματισμού, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της συνεργασίας των κινημάτων και μιας νέας σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής προοπτικής στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
5. Η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού καταγράφτηκε το προηγούμενο διάστημα, όπως όμως και οι αντιστάσεις των λαών. Με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. το Ισραήλ ματοκύλισε ανελέητα τη Γάζα, όμως δεν κατάφερε να τσακίσει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού. Την ίδια στιγμή στο έδαφος της έντασης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, όπως φάνηκε και από τα γεγονότα της Γεωργίας, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ μεθοδεύουν νέες επιθετικές ενέργειες, παρά τις αποτυχίες και τις ήττες που συνάντησαν οι εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η επιθετικότητα απέναντι στο Ιράν, τα σχέδια για την αντιπυραυλική ασπίδα, η στήριξη προς το κράτος του Ισραήλ, μπορούν να οδηγήσουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες.
Βαθαίνει, όμως, και η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Την ίδια ώρα που οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν την κατοχή του Ιράκ, που οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέα επίθεση στο Ιράν, που το ΝΑΤΟ βάζει φωτιά στον Καύκασο, που επεκτείνεται η δραστηριότητα του ΝΑΤΟ στην Πολωνία και την Ουκρανία, που υποδαυλίζονται οι εθνικισμοί στα Βαλκάνια και δημιουργούνται προτεκτοράτα, οξύνονται οι ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί στο Αιγαίο και προωθούνται λογικές προτεκτοράτων, που δολοφονούνται άμαχοι στη Γάζα, την ίδια στιγμή η Ελληνική κυβέρνηση προσυπογράφει τις επεμβάσεις, επιμένει να στέλνει φαντάρους έξω από τα σύνορα, επιτρέπει να λειτουργούν οι βάσεις στη Σούδα και στο Άκτιο ως ορμητήρια φονιάδων, αφήνει ανεξέλεγκτες τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας να προχωρούν σε μαζικές υποκλοπές και απαγωγές υπόπτων, αναβαθμίζει τη συνεργασία με το Ισραήλ, μετατρέπει τον Αστακό σε διαμετακομιστικό κέντρο του Αμερικανικού Στρατού. Ενώ αυξάνονται οι περικοπές σε Παιδεία, Υγεία και Ασφάλιση, δισεκατομμύρια ξοδεύονται για πολεμικούς εξοπλισμούς.
Γι’ αυτό και περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο ένα αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεθνιστικό κίνημα που, αποφεύγοντας τη λογική των «ίσων αποστάσεων», να σταθεί απερίφραστα στο πλευρό των λαών και των κινημάτων που αντιστέκονται. Που θα στρέφεται ενάντια στις ΗΠΑ, και τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της ΕΕ. Που θα παλεύει ενάντια στη δική μας κυβέρνηση και τη δική μας αστική τάξη και τις επιλογές τις, στη στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Που θα συνδέει τον πόλεμο με τον καπιταλισμό και τις αντιθέσεις του, επιδιώκοντας (και) το αντιπολεμικό κίνημα να γίνεται στοιχείο της συνολικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
6. Ο ελληνικός καπιταλισμός μέσα στην κρίση αναδεικνύει τις ιδιαίτερες αδυναμίες του (ύφεση, δημοσιονομική κατάρρευση, υπερχρέωση), που δεν εκδηλώνονται μόνο με νέα επίθεση στην εργατική τάξη, αλλά και με βίαιη υποβάθμιση της θέσης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η εξέγερση των αγροτών είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης. Η κρίση της κυβέρνησης της ΝΔ παρασέρνει τους αστικούς πολιτικούς θεσμούς στο χαμηλότερο επίπεδο αξιοπιστίας μετά τη μεταπολίτευση. Μπλεγμένος σε ένα σύνολο τέτοιων αντιθέσεων, με σοβούσα την κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος, με την οικονομική κρίση να διαπλέκεται με την πολιτική κρίση, ο ελληνικός καπιταλισμός και τα διάφορα κέντρα του αναζητούν πολιτικές λύσεις με τις οποίες συγκρούεται και θα συγκρουστεί το κίνημα. Είτε πρόκειται για το «μεγάλο συνασπισμό» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είτε για κεντροαριστερή συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πρέπει να είναι σαφές ότι όλες οι λύσεις αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος είναι σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Και γι’ αυτό θα τις αντιπαλέψουμε αποφασιστικά.
7. Στο εσωτερικό η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση των δολοφόνων προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων: παρατεταμένη λιτότητα, αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων, ακρίβεια, ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή, αντιδραστική αναθεώρηση του ασφαλιστικού που αυξάνει τα όρια και μειώνει τις συντάξεις, διάλυση του ΕΣΥ, προσπάθεια για θεσμοθέτηση ιδιωτικών ΑΕΙ, γενικευμένος αυταρχισμός και καταστολή. Από κοντά και η οσμή σκανδάλων και σαπίλας, με τις καταγγελίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της σύγχρονης εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Οι αλλαγές υπουργών στον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν σήμαιναν και αλλαγή πολιτικής. Γι’ αυτό και λέμε ότι δεν χρειάζεται καμιά ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ. Δεν περιμένουμε τις εκλογές και την ελεγχόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Παλεύουμε εδώ και τώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της. Επιδιώκουμε να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά!.
Ίδια πολιτική ακολουθεί και το ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού πολιτικού συστήματος και το δεύτερο κόμμα-πυλώνα των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Όταν ήταν κυβέρνηση έπαιξε μεγάλο ρόλο στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που σήμερα υλοποιεί η ΝΔ. Δικό του έργο είναι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και το ευρώ. Οι εκπρόσωποί του δεν διστάζουν να μιλάνε για την ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και υπέρ της κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα η ΠΑΣΚΕ, σε αγαστή συνεργασία με τη ΔΑΚΕ μεθοδεύει πολιτικές εργασιακής ειρήνης και αντιπαλεύει το ξεδίπλωμα μαχητικών αγώνων διαρκείας. Μέσα στο κίνημα έκανε «διαδηλώσεις» με κεριά, ενώ φλέγονταν οι δρόμοι από την οργή της νεολαίας, και μιλούσε για «ανοιχτά σχολεία». Κάνει μεγάλο λάθος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν με τη δήθεν ενωτική τακτική του απευθύνεται στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας του άλλοθι για την πολιτική του και εξωραΐζοντας το ως δύναμη της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης».
Τέλος, ο ΛΑΟΣ που προσπαθεί να εμφανίσει με νέο λαϊκιστικό κοστούμι τον ακροδεξιό ρατσισμό, εθνικισμό και αντικομουνισμό του, ενώ καταγγέλλει πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, συχνά συμπεριφέρεται ως «πολιτικός μπράβος» της κυβέρνησης επιδιώκοντας να γίνει το ακροδεξιό δεκανίκι της.
8. Ταυτόχρονα και μέσα σε αυτό το κίνημα φάνηκε πού μπορεί να οδηγήσει η λογική και η πρακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είναι αρωγός αλλά αντίπαλος των αγώνων. Η απουσία από τις κινητοποιήσεις της νεολαίας την ώρα που αυτή δεχόταν τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, η αναστολή της διαδήλωσης στην πανεργατική απεργία στις 10/12/2008, η αποκήρυξη της διαδήλωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων για την Κ. Κούνεβα, είναι μερικά δείγματα αυτού του κατήφορου το τελευταίο διάστημα, που ήρθαν να συμπληρώσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακής ειρήνης με το ΣΕΒ και τις προτάσεις στήριξης των τραπεζών.
Ελπιδοφόρο μήνυμα, αντίθετα, προσφέρουν οι εμπειρίες από σημαντικούς αγώνες το τελευταίο διάστημα. Οι μεγάλοι αγώνες στην Παιδεία τα τελευταία χρόνια υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης και της αξιοπρέπειας των εκπαιδευτικών, ο συνεχιζόμενος αγώνας των εργαζομένων στην Υγεία που πέτυχαν αυξήσεις και δέσμευση για μαζικές προσλήψεις, οι μεγάλες κινητοποιήσεις στα λιμάνια, την Ολυμπιακή και τη ΔΕΗ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, οι αγώνες των ΟΤΑ, έδειξαν ότι μπορούν να αναπτυχθούν μαζικοί αγώνες, που να υπερβαίνουν στην πράξη την αδράνεια της γραφειοκρατίας. Ο συντονισμός πολλών δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων στην αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα και στην πάλη κατά του δουλεμπορίου δείχνει ότι μπορεί σήμερα να υπάρχει πραγματική αγωνιστική ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων και μαχητική πάλη ενάντια στον πυρήνα της πολιτικής της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Οι μαζικές διαδικασίες μέσα στους χώρους δουλειάς, οι συνελεύσεις, οι συντονιστικές επιτροπές, ο οριζόντιος συντονισμός των ίδιων των σωματείων αυτός είναι ο δρόμος για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για αγώνες οργανωμένους από τα κάτω και για συνδικάτα στα χέρια των εργαζόμενων, για να κατακτήσουμε νίκες.
Άλλωστε, σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα, από τις φοιτητικές καταλήψεις που στηρίζονταν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων μέχρις τις συνελεύσεις στα αγροτικά μπλόκα, έχει γίνει σαφές ότι χωρίς μορφές άμεσης δημοκρατίας και έλεγχο από τη βάση κάθε χώρου αποτελεσματική πάλη δεν διεξάγεται.
9. Σήμερα, οι συσσωρευμένες εμπειρίες από τις αντιστάσεις στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη λιτότητα, την εργασιακή ανασφάλεια, την αβεβαιότητα της «γενιάς των 700 ευρώ» έχουν κάνει μεγάλα κομμάτια εργαζομένων και νέων να μην αποδέχονται την κυρίαρχη ρητορεία, να αποδοκιμάζουν τα κόμματα του δικομματισμού, να στρέφονται προς τα αριστερά. Οι εμπειρίες ενός ολόκληρου κόσμου και η ριζοσπαστικοποίηση έχουν κάνει βήματα μπροστά μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ και την Γένοβα, μετά το ξέσπασμα του αντιπολεμικού κινήματος το 2003 μετά τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών, όπως φάνηκε και από το δυναμισμό και τη μαχητικότητα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Σημαντικά τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας αντιστέκονται και αναζητούν λύσεις ενάντια στις πολιτικές της εκμετάλλευσης, του πολέμου, του ρατσισμού.
Σε αυτή την αναζήτηση δεν μπορούν σήμερα να δώσουν καμιά διέξοδο ούτε οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς:
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολύ μεγάλη ταλάντευσή στην ανάπτυξη, πολιτικοποίηση και γενίκευση της λαϊκής πάλης. Μιλούσε υπέρ του κινήματος, αλλά δέχτηκε να ματαιωθεί η απεργιακή συγκέντρωση στις 10/12/2008. Αντί για τη ριζική ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής προπαγάνδιζε την ανάγκη «δημοκρατικής διεξόδου» από την κρίση, μέσω εκλογών με στόχο μια ‘δημοκρατική κυβέρνηση’. Θέλει να ενισχύσει την επιρροή του μέσα στον κόσμο των κινημάτων, για να τον αξιοποιήσει εκλογικά και να τον εγκλωβίσει στην αυταπάτη ότι σήμερα μπορεί να υπάρχει μια αριστερή ή κεντροαριστερή «αντινεοφιλελεύθερη» κυβερνητική διαχείριση. Τέτοιες λογικές στην Ιταλία, οδήγησαν την Αριστερά στα αζήτητα αφού πρώτα την εξευτέλισαν σε συνεργασίες με τους σοσιαλδημοκράτες. Η λογική του «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου» και του νέου «κοινωνικού συμβολαίου» τον οδηγεί στη λογική των «εποικοδομητικών» προτάσεων για μια πιο φιλολαϊκή και «εύρυθμη» διαχείριση του καπιταλισμού ή για μια ΕΕ με ανθρώπινο πρόσωπο. Οι παρατάξεις του στο συνδικαλισμό, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους κοινωνικούς χώρους έχουν συνδιαχειριστική και συχνά συντηρητική τακτική. Στο εργατικό κίνημα συντάσσεται με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η παρουσία οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ αντί να φέρει στροφή προς τα Αριστερά τις οδηγεί να προσυπογράφουν δεξιές θέσεις.
Το ΚΚΕ με τα συντηρητικά και σχεδόν καθεστωτικά αντανακλαστικά, που έδειξε μέσα στο κίνημα του Δεκέμβρη, όχι μόνο δεν συμπορεύτηκε αλλά και ανέπτυξε μια υπονομευτική και εχθρική στάση απέναντι στους αγώνες των μαθητών και των φοιτητών. Κατήγγειλε συλλήβδην τους νέους ως «προβοκάτορες» και «κουκουλοφούρους». Αντί να προωθήσει την τόσο αναγκαία ενότητα στην δράση του αριστερού κόσμου, θεωρεί πρώτο εχθρό του την αντικαπιταλιστική Αριστερά. Με τη στάση του αντικειμενικά εξυπηρετεί την κυβέρνηση και την πολιτική της. Είναι αυτό αποτέλεσμα του ιστορικού του φόβου απέναντι στα κινήματα, την πραγματική πάλη των εργαζόμενων και της νεολαίας, του χαρακτήρα του ως κόμματος του κοινοβουλευτικού δρόμου, και της αλλαγής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Ταυτόχρονα ηγεμονεύεται από μικροαστικές αντιλήψεις και επιμένει στη λογική του «αντιμονοπωλιακού μετώπου» με μερίδες μικροκαπιταλιστών και της «λαϊκής οικονομίας-εξουσίας» χωρίς επαναστατική ανατροπή, ενώ η λογική της «αλλαγής των συσχετισμών» τελικά αναπαράγει την πρακτική της κοινοβουλευτικής ανάθεσης. Πίσω από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική ρητορεία, ρητά ορίζει ως πρότυπο κοινωνικό τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στο εργατικό κίνημα επιμένει στον αδιέξοδο δρόμο του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας και στην πράξη δεν υπήρξε πιο μαχητικό από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ο στείρος «αντικαπιταλιστικός» βερμπαλισμός του προσπαθεί να κρύψει την απροθυμία μάχιμης παρέμβασης σε καθημερινά μέτωπα και κοινής δράσης με άλλα αγωνιστικά ρεύματα.
Η ενίσχυση των κομμάτων της ρεφορμιστικής Αριστεράς μέσα στη συγκυρία δεν αναιρεί την αδυναμία τους να δώσουν διέξοδο στις αγωνίες και τις αναζητήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Αδυνατούν να «εκπροσωπήσουν» όχι μόνο τα μακροπρόθεσμα, αλλά και τα άμεσα εργατικά συμφέροντα. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν τη μαζική αντίσταση και νικηφόρους αγώνες ακόμα και για την υπεράσπιση των υπαρχόντων κατακτήσεων.
Προοπτική δεν δίνει ούτε ο χώρος των αναρχικών ομάδων, γιατί υποτιμά τη μαζική, οργανωμένη και συλλογική πάλη, την προσπάθεια για την οικοδόμηση κινημάτων με βάθος και διάρκεια, τη διατύπωση συγκεκριμένων πολιτικών διεκδικήσεων και στόχων.
10. Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται μέσα από την πάλη των εργαζομένων, της νεολαίας, των αγροτών, για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της προσπάθειας καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση, της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και συνολικά της πολιτικής που σήμερα προωθούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ. Περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία η ρήξη με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής, τους «νόμους της αγοράς», τα «προγράμματα σταθερότητας» των διεθνών οικονομικών οργανισμών (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην προοπτική της συνολικής αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και τελικά της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας. Σήμερα καμιά εκδοχή διαχείρισης του σημερινού καπιταλιστικού κράτους δεν μπορεί να πάρει φιλολαϊκά χαρακτηριστικά - και όσοι διαλέξουν τέτοιους δρόμους θα αφομοιωθούν. Μόνο ισχυρά και πολιτικοποιημένα κοινωνικά κινήματα, μόνο μια ισχυρή αντικαπιταλιστική αντιπολίτευση των «κάτω», μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Και σε αυτή την κατεύθυνση εμείς επιδιώκουμε την ενότητα στη δράση μέσα στο μαζικό κίνημα με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, για ενωτικούς, ακηδεμόνευτους, μαχητικούς αγώνες.
Σήμερα, που μαίνεται η καπιταλιστική κρίση, ο κίνδυνος μιας επιστροφής στη βαρβαρότητα είναι πιο μεγάλος παρά ποτέ. Ούτε ο εγκλωβισμός στις κυβερνητικές εναλλαγές (ή τη συγκυβέρνηση) ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ούτε τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς μπορούν να δώσουν διέξοδο στην αγωνία ενός ολόκληρου κόσμου που ξεσηκώνεται. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, τα μαζικά κινήματα, οι δυνάμεις μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής, πρέπει να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις.
11. Και αυτό περνάει πρώτα και κύρια μέσα από την ταξική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού και συνολικά του λαϊκού κινήματος.
Πάλη για την οργάνωση και την ανάπτυξη των αντιστάσεων και της πάλης των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, για την ανατροπή της αντεργατικής και αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά οι καπιταλιστές.
Ενότητα μέσα στους αγώνες και συνειδητός αγώνας για μια τέτοια ενότητα, πάνω σε στόχους ενοποιούν και εκφράζουν τις σύγχρονες εργατικές και λαϊκές ανάγκες και από τη σκοπιά της ταξικής ανεξαρτησίας. Απόρριψη κάθε διασπαστικής και σεχταριστικής πολιτικής, που αποδυναμώνει το μέτωπο των εργαζομένων. Συντονισμός των κινητοποιήσεων, πραγματική ενότητα μέσα στη δράση.
Προώθηση αποφασιστικών μορφών πάλης (απεργίες, μαχητικές διαδηλώσεις καταλήψεις επιχειρήσεων κλπ.) και οργάνωση της αυτοάμυνας του κινήματος ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής.
Ενίσχυση της αυτοοργάνωσης των εργαζομένων: Κέντρο λήψης των αποφάσεων πρέπει να είναι η βάση, οι συνελεύσεις, έτσι ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο των αγώνων και των κινητοποιήσεων. Να αξιοποιήσουμε μορφές όπως τα συντονιστικά και οι επιτροπές αγώνα με πραγματικά δημοκρατική λειτουργία για να ενισχύεται η ενεργή συμμετοχή και δραστηριοποίηση των ίδιων των εργαζομένων, με βάση το επίπεδο συνείδησής τους. Να οργανωθούν λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες συσπείρωσης στις γειτονιές και τους κοινωνικούς χώρους για την ενοποίηση των πολλών διαφορετικών ρευμάτων αντίστασης.
Ενίσχυση της οργανωτικής δύναμης των εργαζομένων και ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος: Οικοδόμηση νέων σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, ιδιαίτερα στα πιο «ελαστικά» και εκμεταλλευόμενα κομμάτια των εργαζομένων. Αναζωογόνηση των σημερινών υπαρκτών συνδικάτων πάνω σε μια ταξική βάση. Ενιαία συνδικαλιστική έκφραση των εργαζομένων κάθε χώρου, ανεξάρτητα από την τυπική εργασιακή σχέση. Οριζόντιος συντονισμός των ίδιων των σωματείων πάνω σε συγκεκριμένους στόχους και αιτήματα.
Να αλλάξουμε τα πράγματα μέσα στο εργατικό κίνημα: Να ανατρέψουμε τη λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού που κυριαρχεί σε πολλούς κλάδους. Να αγωνιστούμε ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Να απευθυνθούμε επίμονα, συστηματικά και ενωτικά στη βάση των εργαζομένων, για την άνοδο της αυτοπεποίθησής τους, ενάντια στη διαίρεση και ηττοπάθεια που καλλιεργούν τόσο οι εκπρόσωποι του υποταγμένου συνδικαλισμού όσο και τα κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς. Να οικοδομήσουμε ενωτικές ταξικές αντικαπιταλιστικές συσπειρώσεις σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με την κυρίαρχη πολιτική.
12. Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουν αυτό το κείμενο προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις της αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Μας ενώνει, όμως, η αντικαπιταλιστική προοπτική, η διάθεση ολόπλευρης ρήξης με τις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις, η επιμονή στην αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα του επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Γι’ αυτό και λέμε ότι απέναντι στην οικονομία της αγοράς, των χρηματιστηρίων των κερδοσκόπων και των καταστροφικών τους συνεπειών, η στρατηγική εναλλακτική λύση είναι η κοινωνική επανάσταση, η εξουσία των εργαζομένων, που θα ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση στην χώρα μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, θεμελιωμένη πάνω πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς που θα στηρίζονται σε όργανα εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, με δημοκρατικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά και ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες πολύ ανώτερα, ποσοτικά και ποιοτικά, ακόμα και από τις πιο ανεπτυγμένες αστικές δημοκρατίες. Προχωρώντας στη σοσιαλιστική και προοπτικά κομμουνιστική οργάνωση της παραγωγής και της εργασίας, κοινωνικοποιώντας όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις στους τομείς-κλειδιά της οικονομίας (τράπεζες, μέσα συγκοινωνίας, επικοινωνίες, ενέργεια κλπ.) και βάζοντας τις μεγάλες κοινωνικές επιλογές –ενεργειακή και βιομηχανική πολιτική, ζητήματα τροφίμων και διατροφικής αλυσίδας, περιβάλλον και οικολογία, χωροταξία, πολιτισμό κλπ.– κάτω από έναν συλλογικό κοινωνικό δημοκρατικό σχεδιασμό μπορούμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία με επίκεντρό της όχι το κέρδος, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, αλλά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
13. Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε μια δυνατή και ενωτική Αριστερά, μια Αριστερά αντικαπιταλιστική, που θα διατηρεί την πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια αλλά θα κάνει και κοινή δράση, δεν θα δορυφοροποιείται γύρω απ’ το ρεφορμισμό αλλά θα συμβάλλει και σε μια νέα ταξική και αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζόμενων.
–Μια Αριστερά αποφασισμένη να αμφισβητήσει το σύνολο της κυρίαρχης πολιτικής, μια αριστερά που στηρίζει τους αγώνες και θέλει η κυβέρνηση των δολοφόνων να ανατραπεί από τη λαϊκή οργή και διεκδίκηση.
–Μια Αριστερά που διαλέγει το δρόμο της ρήξης με το σύγχρονο ιμπεριαλισμό σε όλες τις μορφές του, που επιμένει ότι η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, αλλά το σφαγείο των πολυεθνικών, που είναι στο πλευρό των κινημάτων που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
–Μια Αριστερά που επιμένει στην αντικαπιταλιστική προοπτική. Που πιστεύει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση, η εργατική εξουσία και ο κομμουνισμός δεν ανήκουν στο μουσείο, αλλά είναι πραγματικές ιστορικές δυνατότητες και αναγκαιότητες. Μια Αριστερά που παλεύει για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου η εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζομένων, όπου οι κοινωνικές ανάγκες θα αντικαταστήσουν το κέρδος, η ισότιμη συνεργασία των λαών τους σημερινούς πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, ο σεβασμός στη φύση την οικολογική καταστροφή. Γιατί δεν μπορεί ούτε η εγκατάλειψη κάθε προοπτικής άλλης κοινωνίας ή ο ορίζοντας ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» από τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η υποστήριξη των αντιλαϊκών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η πολιτική της «λαϊκής εξουσίας» χωρίς επανάσταση από το ΚΚΕ να δώσουν απάντηση στις ριζοσπαστικές αναζητήσεις της εποχής μας
Και όλα αυτά προϋποθέτουν ότι η αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά στην πράξη ξεπερνά την εσωστρέφεια, το βερμπαλισμό, τον κατακερματισμό, διαλέγει δρόμους ενότητας και κοινής δράσης, υπερασπίζεται μέσα στις σύγχρονες συνθήκες τη δυνατότητα της αποτελεσματικής αντίστασης, της αντικαπιταλιστικής προοπτικής και της επαναστατικής ανατροπής. Πρέπει να παλέψει για την οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Για την ανατροπή της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά οι καπιταλιστές.
14. ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
Για να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση που δημιούργησε. Για να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας, της ακρίβειας και της ελαστικής εργασίας
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και σταθερό 5ημερο-7ωρο-35ωρο.
- Δημόσια ασφάλιση για όλους, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, με αυξήσεις των συντάξεων, έξω τα ταμεία από το χρηματιστηριακό τζόγο, για επιστροφή όλων των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα-Ρέππα-Πετραλιά.
- κατάργηση του θεσμού των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, της άνισης μεταχείρισης των ξένων εργατών και όλων των μορφών του σύγχρονου δουλεμπορίου.
- Απαγόρευση των απολύσεων.
- 1.400 ευρώ κατώτατο μισθό - Καμιά μείωση των δημόσιων δαπανών για να πληρωθεί το ληστρικό «δημόσιο χρέος».
- Προστασία των ανέργων, επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό που διεκδικούμε, χωρίς προϋποθέσεις. Παραγραφή των δανείων τους, πλήρης υγειονομική κάλυψη, να μετρά ως συντάξιμος ο χρόνιος της ανεργίας.
- Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
- Πάγωμα και μειώσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης.
Για να σταματήσει ο ληστρικός ρόλος των τραπεζών
- Καμιά ενίσχυση στις τράπεζες – να αυξηθούν οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, ασφάλιση.
- Δημόσιο τραπεζικό σύστημα με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση, ενάντια στον αντιλαϊκό ρόλο ιδιωτικών και «κρατικών» τραπεζών.
- Πάγωμα των επιτοκίων και των χρεών για στεγαστικά δάνεια. Να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί κατοικιών.
- Να αυξηθεί η φορολογία των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών που θησαύρισαν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Για να μπει φραγμός στις ιδιωτικοποιήσεις
- Όχι στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και του ΟΣΕ. Να σταματήσει τώρα το ξεπούλημα των λιμανιών.
- Όλες οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, ενέργεια, επικοινωνίες, φάρμακο, υγεία κλπ) να είναι αποκλειστικά δημόσιες και με εργατικό έλεγχο.
- Να γίνονται δημόσιες με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που κλείνουν ή μετεγκαθίστανται.
- Να καταργηθεί ο νόμος για τα ΣΔΙΤ και να ακυρωθούν όλες οι σχετικές συμβάσεις.
Ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό
- Να σταματήσει τώρα η κατοχή του Ιράκ – Να αποχωρήσουν όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα.
- Όχι στα σχέδια για πόλεμο στο Ιράν – Τερματισμός της παρουσίας ξένων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.
- Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Νίκη στην Ιντιφάντα! – Διακοπή τώρα όλων των σχέσεων με το Ισραήλ.
- Όχι στην ευθυγράμμιση των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.
- Να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα – Να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.
- Να φύγουν όλες οι βάσεις των ΗΠΑ από τα Βαλκάνια – Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.
- Συντονισμός με το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα στον αγώνα για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ. 60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά!
- Σεβασμός στα δικαιώματα για όλους τους λαούς και τις μειονότητες. Όχι στις ιμπεριαλιστικές αλλαγές συνόρων, όχι στα προτεκτοράτα.
- Να καταργηθούν τώρα τα δυσβάσταχτα εξοπλιστικά προγράμματα.
- Κανένας Έλληνας φαντάρος σε δυνάμεις κατοχής– Να γυρίσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονται εκτός συνόρων – Όχι στράτευση στα 18 – Όχι στράτευση για τις γυναίκες.
- Κύπρος ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη, ενάντια σε διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν, χωρίς ξένους στρατούς, εγγυητές και βάσεις, με τους κοινούς αγώνες και τη φιλία των λαών της, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων.
- Αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς και κινήματα
Για απειθαρχία στους «ευρωμονοδρόμους» και την αντικαπιταλιστική ρήξη αποδέσμευση από την ΕΕ
- Όχι στην ΟΝΕ.
- Μα καταργηθεί το «Σύμφωνο Σταθερότητας».
- Όχι στην Ευρωσυνθήκη και σε κάθε εκδοχή Ευρωσυντάγματος.
- Να μην εφαρμοστούν η οδηγία Μπολκενστάιν, η και συνολικά η πολιτική της ελαστασφάλειας.
- Αγώνας για την αποδέσμευση από την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική και διεθνιστική κατεύθυνση και για τη διάλυση της Ε.Ε,.
Για να ανατραπεί η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε.
- Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.
- Ενιαίο 12χρονο Σχολείο χωρίς διαχωρισμούς και σε γενική και επαγγελματική εκπαίδευση. Πάλη ενάντια στο σχολείο της αγοράς, των ταξικών φραγμών, της απόρριψης και της λεηλασίας του ελευθέρου χρόνου των μαθητών. Κατάργηση της βάσης του 10.
- Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, με κατάργηση του διαχωρισμού σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Πάλη για την κατάργηση του αντιδραστικού Νόμου-Πλαισίου και του εσωτερικού κανονισμού των ΑΕΙ. Όχι στην πρόσδεση της εκπαίδευσης στις ανάγκες των επιχειρήσεων, όχι στην εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.
- Υπεράσπιση του Πανεπιστημιακού Ασύλου – το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό.
- Απεμπλοκή από τις διαδικασίες της Λισαβόνας, της Μπολόνια και του Ενιαίου Ευρωπαικού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.
- Όχι στα ιδιωτικά ΑΕΙ, να καταργηθεί ο νόμος για τα ΚΕΣ, να κλείσουν όλα τα ΚΕΣ και τα «παραρτήματα», να μην εφαρμοστεί η ευρωενωσιακή οδηγία αναγνώρισης των ιδιωτικών κολεγίων και κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων ΑΕΙ-ΤΕΙ.
- Όχι στην υπαγωγή της έρευνας στις ανάγκες των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.
Ενάντια στα συμφέροντα του εμπορικό κεφαλαίου, των καρτέλ και των εταιρειών τροφίμων, για να μην περάσει η αγροτική πολιτική της ΕΕ και το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς
-Κατοχύρωση – εγγύηση – βελτίωση του εισοδήματος των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργατών γης.
- Να μην εφαρμοστεί η νέα ΚΑΠ.
- Όχι στην μετατροπή του γενετικού υλικού σε ιδιοκτησία των πολυεθνικών και στους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους και τρόφιμα.
- Να μη μετατραπούν οι συνεταιρισμοί σε ΑΕ.
- Κατοχύρωση – εγγύηση του εισοδήματος των φτωχών και μεσαίων αγροτών
- Όχι στους περιορισμούς και τις υποχρεωτικές καταστροφές καλλιεργειών που επιβάλλει η Ε.Ε.
- Σπάσιμο των κυκλωμάτων των εμπόρων και των μεσαζόντων
- Ενίσχυση των βιολογικών προϊόντων
Για να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες
- Καμιά δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκεμβρη. Άμεση απελευθέρωσή τους.
- Όχι στους τρομονόμους και τις διακρατικές «αντιτρομοκρατικές» συμφωνίες.
- Έξω η αστυνομία από τις διαδηλώσεις. Να αφοπλιστεί η αστυνομία. Να διαλυθούν όλες οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις. Όχι στις κάμερες, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και τη γενικευμένη επιτήρηση.
- Κατάργηση όλων των μορφών απαγόρευσης στην απεργία και του θεσμού της πολιτικής επιστράτευσης.
- Διασφάλιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των κρατουμένων – Λιγότερη φυλακή σήμερα για μια κοινωνία χωρίς φυλακή αύριο.
Για να μπει φραγμός σε όλες τις μορφές διακρίσεων και καταπίεσης. Ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία
- Για να μην περάσει το νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές.
- Πλήρης κατοχύρωση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος ψήφου) σε όλους τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας.
- Να σταματήσει η ομηρία των μεταναστών.
- Όχι στην κατάργηση και τον περιορισμό του πολιτικού ασύλου.
- Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
Όχι στο σεξισμό και σε όλες τις διακρίσεις με βάση το φύλο
- Κατοχύρωση πραγματικής ισότητας των φύλων.
- Καμιά διάκριση με βάση τον ερωτικό προσανατολισμό.
- Κάτω τα χέρια από τις γυναίκες – όχι στην κατάργηση των συνταξιοδοτικών και άλλων ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών.
Για την προστασία του περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων
- Προστασία του περιβάλλοντος και ποιότητα ζωής για όλους.
- Όχι στα σχέδια για πυρηνική ενέργεια. Όχι στη χρήση λιθάνθρακα.
- Υπεράσπιση-διεύρυνση των ελεύθερων χώρων, του πρασίνου και των δασικών εκτάσεων. Όχι στα νέα χωροταξικά σχέδια.
- Όχι στις αλλαγές χρήσης γης προς όφελος των επιχειρηματικών σχεδιασμών.
.
15. Εμείς που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο συναντηθήκαμε μέσα στους μεγάλους αγώνες. Από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και τις μεγάλες απεργίες μέχρι το Δεκέμβρη της εξέγερσης. Ξέρουμε ότι η δύναμη βρίσκεται στα κινήματα ενάντια στη λιτότητα, την καταστολή, το ρατσισμό, το κεφάλαιο και την Ε.Ε., στον κόσμο που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Δίνουμε καθημερινά τη μάχη για να είναι οι αγώνες μαχητικοί και νικηφόροι, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση των καπιταλιστών, για να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική. Θέλουμε να βαδίσουμε ενωτικά μέσα στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου:
Στους αγώνες ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για αυξήσεις στους μισθούς και προσλήψεις.
Στην προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Θέλουμε οι αγώνες και τα σωματεία να είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων και όχι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, Παλεύουμε για τον αγωνιστικό συντονισμό των ίδιων των συνδικάτων και για τη δημιουργία νέων σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν. Θέλουμε αγώνες αποφασιστικούς, διαρκείς και νικηφόρους ενάντια στη λιτότητα, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, το σύγχρονο δουλεμπόριο.
Στην πάλη για ένα μαχητικό κίνημα της νεολαίας που, παίρνοντας το νήμα από τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων και την εξέγερση του Δεκέμβρη, θα οδηγήσει στην οριστική ανατροπή των εκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων».
Στην κλιμάκωση των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, στην αλληλεγγύη στα κινήματα που αντιστέκονται, στο συντονισμό με το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα. Για να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για να στηρίξουμε την παλαιστινιακή αντίσταση και να απομονώσουμε το κράτος του Ισραήλ.
Στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και όλες τις μορφές διακρίσεων. Για να βάλουμε φρένο στις ρατσιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης σε συνεργασία με το ΛΑΟΣ και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Για πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες ενάντια στο σύμφωνο Παυλόπουλου – Σαρκοζί – ΕΕ.
Στον αγώνα για τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στην αντεπίθεση του κρατικού αυταρχισμού και την τάση περιορισμού του δικαιώματος στη συλλογική δράση.
Στην πάλη για την υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων.
16. Εμείς που πήραμε την πρωτοβουλία για τη συζήτηση στο Σπόρτινγκ δηλώνουμε ότι μας ενώνει η κοινή αναζήτηση για μια δυνατή και ενωτική Αριστερά, αντικαπιταλιστική και επαναστατική. Αρνούμαστε τη λογική της ήττας και του συμβιβασμού. Γι’ αυτό και λέμε ότι πρέπει να υπάρξουν τώρα αποφασιστικά βήματα στην πολιτική ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και την κοινή δράση σε όλα τα επίπεδα.
Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, εμείς που καταθέτουμε αυτό το κείμενο κοινού προβληματισμού, δυνάμεις και αγωνιστές της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς:
- Προωθούμε ακόμα πιο αποφασιστικά την κοινή μας δράση στο πλευρό των εργαζόμενων και της νεολαίας στους αγώνες που έρχονται. Βαθαίνουμε τις σχέσεις ισοτιμίας, αμοιβαίου σεβασμού, ειλικρίνειας και συντροφικότητας ανάμεσά μας.
- Ενισχύουμε το συντονισμό μας σε πολιτικό επίπεδο και συγκροτούμε Πρωτοβουλία για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, σεβόμενοι την αυτοτέλεια κάθε οργάνωσης.
- Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για να συμμετέχουν και να στηρίξουν ενεργά την κοινή μας προσπάθεια.
- Επιδιώκουμε την ενεργή συμμετοχή όλων των αγωνιστών ενταγμένων και ανένταχτων σ’ αυτή την προσπάθεια και γι’ αυτό προχωρούμε στη διοργάνωση εκδηλώσεων, συζητήσεων και πρωτοβουλιών σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, καθώς και συντονιστική επιτροπή της Πρωτοβουλίας.
- Επιδιώκουμε την παρέμβασή μας στις εκλογικές μάχες, που θα υπηρετεί και θα ενισχύει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου, αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
